Aquí sempre é inverno

-
Imaxe obtida en thisisnthappiness.com



Aínda que muden as horas e se alonguen as raiolas,
seino ben,
aquí sempre é inverno.

Aínda que esvaeza o resío e se quenzan as follas,
seino ben,
aquí sempre é inverno.

Aínda que o cuco chíe nas portas da primavera,
seino ben,
aquí sempre é inverno.

Aínda que agromen as cores e os latexos cobren forza,
seino ben,
aquí sempre é inverno...

E arroupo esta friaxe co mapa da miña viaxe,
nesta cripta crioniza a preguiza de espertarme.

Quero prender o sono nun folio en branco,
que deseñe itinerarios.
Que o desxeo me descobra en ruta salvaxe,
ser camiño mariñeiro,
desprenderme dos asfaltos.

Andar ao matute das horas ,
de pingas frescas saciar a sede,
encherme de luces novas,
asubiar nos abrentes...

Pintar o folio coas brochas
dos latexos máis vivos.

Aínda que aquí sempre é inverno,
seino ben,
abrigar ben do frío.




Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

O mar sempre volve

-
Imaxe
Foto e ilustración da autora Aqueles peixes todos non tiñan mar. Naceran no fondo "grisareoso" dun soño ou pode ser que foran o resultado de moito soñar.  Nadaban entre os restos afundidos doutras historias, alimentándose das memorias, entre ferruxes de sentimentos e outros mundos, abrindo moito os ollos que é por onde os peixiños todos se enteran das cousas, p orque os peixes non oen, t ampouco falan…. Ou iso din . Vestían escamas azuis aqueles peixes: Pintos, maragotas de escamas brillantes que de mil xeitos se debuxaban na súa pel …. Nadaron, acompasando os ritmos coma fan as ondas e mesmo as augas que corren na area de volta ao mar... Ao primeiro eran poucos. Xa logo foron cardume e o grisareoso tornou en AZUL. Aqueles peixes todos fixéranse mar no fondo dun soño... Porque os soños son os mares da vida. Eu ben o sei, pero eles non, por iso sempre volven abrindo moito os ollos e beliscando na pel das memorias.
Ler máis

Zapatos sin pies

-
Imaxe
Ilustración: Beatrix Potter  De  vez en cuando me agacho....como si jugase de nuevo a ser niña. Como si los cinco pares de ojos siguiesen estando allí en la luz atenuada de la casa...Haciendo cuevas en cada estancia. Cobijos de risas y algunas lágrimas. Ambas siempre compartidas en un dominó de emociones infantes y fraternales...En un todo compartido. Hasta la sangre... Pero ya no entro en el hueco bajo la cama, ni en el espacio revuelto del armario, ni tras las cortinas hallo mi lugar secreto, pues ya mi cuerpo se empeña en ser por siempre un obstáculo ante la escasa luz que lucha por entrar a través de la ventana... Cierro los ojos. Intento esconderme en el rincón más oscuro de mis recuerdos, allí donde sólo yo puedo encontrarme...En la madriguera que descubrí persiguiendo a Peter Rabbit. Y respiro. Intentando tragarme el sonido de mi propio aire. Respirar y ahogar. Mis músculos en completo congelamiento. Quiero descubrirme pero jugar a solas no tiene gracia. Es una
Ler máis

Marela

-
Imaxe
Ilustración: Gemma Capdevila M arela non é unha cor, nin unha vaquiña do prado, viste con roupas de auga de escuma son seus brocados. Xoga ás agochadas cos pelouros e as algas pardas, aníñase nas furnas, axeonlla nas pozas calmas. Enreda coas chalanas que no portiño remansan, con tres navíos na mar chica, tres que van pola mar alta. Matarile rile rile, matarile rile rón. Marela agocha no fondo as chaves dunha canción... Un coro de ondiñas novas veñen con ela cantando, chascarraschean as cunchas, as buguinas van chamando: Eis a raíña dos mares que bota o seu branco pano! Marela non é unha cor, é o nome da mar nena, isa que brinca nas rochas, esvara polas ribeiras. A que deita as murallas que se erguen nas areas, no seu reino non hai muros nin castelos, nin fronteiras. Marela é a nena do mar, a que medra coas mareas. Marela é a mar nena, libre, extensa, plena...
Ler máis