O axexo

 Cando a miña filla era cativa escoitou a alguén dicirlle a outra persoa que tiña "x" primaveras e aquilo chamoulle moito a atención.  Aquel mesmo día e antes de se deitar aproveitou para consultar nesa enciclopedia que parecera que levamos todas as nais e pais xusto cando ás fillas e fillos lles pica o pancho e a nós xa nos vai pesando o matute do día: . -Mamá que son as primaveras?-Preguntoume. Ben! Aquel tomo tíñao ben á man e expliqueille claramente que era unha tempada do ano, que ano tras ano repetíase detrás do inverno, en que mes empezaba e en cal remataba e as súas características...O nacer das flores, o espertar dos bichiños todos, o medrar da luz dos días... Ela abriu moito os olliños e con ese saber ilustrado e inédito das crianzas todas respostoume: -Pois eu teño cinco e aínda non me medraron as flores! Como poderedes imaxinar tocoume engadir unha nova entrada na acepción da Primavera. Primaveras: fem. pl. Anos de vida dunha persoa nos

Ilustración da autora  Nos partes diarios da alba. No intre exacto no que envolves o almorzo. No eco dos teus pasos na escaleira da casa. Nos trasegos da vida e mesmo nas voltas de culler nun café que amorna inquedo. Nos segundos de acordos, nos minutos que non voian e nas horas que non contan. Agardo... No cheiro salgado das roupas abafadas das miñas risas illadas. Nas de todos. Nas ventanas acesas aos ventos que te traen e te levan para pegárenseme na pel os salseiros que te bañan. O frío xa non é un sentir, ten corpo, ten cara... E o horizonte é o semblante  que me fala nas tempestades, que é onde máis se agarda... Pero mentres tempo non vén a "sasón" non pasa... E a Espera debuxa ronseis coa mirada. Tras dela debuxo os meus trazos. E ti, tamén agardas...

Ilustración: Autor/a desconocido Sobre os cantís da ribeira, gaivota titiriteira, soña con ser bailadora cuns zoquiños de madeira. Brilla sol de pandeireta alumeándolle o tempo, de cantareiras as ondas, aturuxándolle os ventos. Nos riscos e nos coídos picar os puntos seguidos, as súas ás extendidas para facer ben os xiros. A Marela dalle pista nas noitiñas de lueira, nos muiños de Frexubre xa se baila a muiñeira! Bailadora, soñadora, bailadora ribeirana, peta cos zocos nas laxes baila, baila a muiñada.

Ilustración: Beatrix Potter  De  vez en cuando me agacho....como si jugase de nuevo a ser niña. Como si los cinco pares de ojos siguiesen estando allí en la luz atenuada de la casa...Haciendo cuevas en cada estancia. Cobijos de risas y algunas lágrimas. Ambas siempre compartidas en un dominó de emociones infantes y fraternales...En un todo compartido. Hasta la sangre... Pero ya no entro en el hueco bajo la cama, ni en el espacio revuelto del armario, ni tras las cortinas hallo mi lugar secreto, pues ya mi cuerpo se empeña en ser por siempre un obstáculo ante la escasa luz que lucha por entrar a través de la ventana... Cierro los ojos. Intento esconderme en el rincón más oscuro de mis recuerdos, allí donde sólo yo puedo encontrarme...En la madriguera que descubrí persiguiendo a Peter Rabbit. Y respiro. Intentando tragarme el sonido de mi propio aire. Respirar y ahogar. Mis músculos en completo congelamiento. Quiero descubrirme pero jugar a solas no tiene gracia. Es una

Fóisenos o aloumiño caldo das nosas miradas, mais non a maxia. Fóisenos escorrendo entre as partículas corregosas do tempo as súas pausas... Mais non a maxia. Fóisenos desfacendo o nobelo de lá vella coa que tecemos camiño... Mais non a maxia. Fóisenos o bico tenro, os pasos de ganchete e o beliscar  a memoria nas roupas do armario... Mais non a maxia. Fóisenos o parolar nos abrentes das sestas, os risos do sangue, as manciñas pretas… Mais non a maxia: Dunha mirada, dunha pausa, Ilustación: Autor/a descoñecido.   de enmadexar as fiañas, de bicar o sangue das nosas lembranzas e tecer as palabras atesouradas dos teus contos na saia… Parecera que se nos foi todo, mais todo é o que queda e se arrastra... Recompoñer e abrigarmos, na túa maxia...

Ilustración: Gemma Capdevila M arela non é unha cor, nin unha vaquiña do prado, viste con roupas de auga de escuma son seus brocados. Xoga ás agochadas cos pelouros e as algas pardas, aníñase nas furnas, axeonlla nas pozas calmas. Enreda coas chalanas que no portiño remansan, con tres navíos na mar chica, tres que van pola mar alta. Matarile rile rile, matarile rile rón. Marela agocha no fondo as chaves dunha canción... Un coro de ondiñas novas veñen con ela cantando, chascarraschean as cunchas, as buguinas van chamando: Eis a raíña dos mares que bota o seu branco pano! Marela non é unha cor, é o nome da mar nena, isa que brinca nas rochas, esvara polas ribeiras. A que deita as murallas que se erguen nas areas, no seu reino non hai muros nin castelos, nin fronteiras. Marela é a nena do mar, a que medra coas mareas. Marela é a mar nena, libre, extensa, plena...

Ilustración de Gaudio´s Design Lúa axexaba no leito da noite escura. Todos a soñar: As flores, os peixiños, as nubes vermellas, mesmo as augas… pero ela non prendía o sono e ben sabía que sen él os SOÑOS non virían. Soñaba esperta cada noite. Nas fases crecentes enchíase de plans e utopías. Nas decrecentes minguaba de gañas e ansias. Pechaba os ollos coma se adormecera e deixaba bulir a cabeza, era o que máis se lle asemellaba... Pero  Lúa non tiña lugar no que afondar seus pensamentos, e os mares dos soños son mesmo iso, o espazo no que se forxan e fixan: O aprendido, as ideas, os proxectos, os desexos… "Será que o meu brillo será sempre doutro? Será que a miña viaxe é rondar outros soños? Será que por ser lúa non teño dereito aos meus propios?"- Atormentábase. Veu o Sol visitala naqueles días. Xuntos compartiron un tempo o ceo das luces: -Sol, ti durante o día podes ver os soños? -Non podo non, eu só vexo os feitos da vida. Non ves que os soños so