O axexo

Imaxe obtida en thisisnthappiness.com Aínda que muden as horas e se alonguen as raiolas, seino ben, aquí sempre é inverno. Aínda que esvaeza o resío e se quenzan as follas, seino ben, aquí sempre é inverno. Aínda que o cuco chíe nas portas da primavera, seino ben, aquí sempre é inverno. Aínda que agromen as cores e os latexos cobren forza, seino ben, aquí sempre é inverno... E arroupo esta friaxe co mapa da miña viaxe, nesta cripta crioniza a preguiza de espertarme. Quero prender o sono nun folio en branco, que deseñe itinerarios. Que o desxeo me descobra en ruta salvaxe, ser camiño mariñeiro, desprenderme dos asfaltos. Andar ao matute das horas , de pingas frescas saciar a sede, encherme de luces novas, asubiar nos abrentes... Pintar o folio coas brochas dos latexos máis vivos. Aínda que aquí sempre é inverno, seino ben, abrigar ben do frío.