O axexo

Imaxe: Debuxo da autora do texto.     Logo de moitas voltas polo mundo adiante e coa ollada, que non seus ollos, case tan cansa e doída coma a súa alma, repousou naquela esquina da terra. Non tiña terras favoritas, non sería moi ético ser gardiá delas e andar con favoritismos a estas alturas dos tempos. Ademáis, todas e cada unha delas tiñan o seu "aquel" e ela, deixábase "aquelar" por todas...Aínda que últimamente moitas andaban a perder a súa maxia... Aparecían e desaparecían baixo extrañas e fumeantes brétemas: Brétemas de présas, brétemas de ruído, de silenzo, de indiferenza, de olvido, brétemas de poder, brétemas de muros, brétemas, brétemas, brétemas...       E así estaba, cavilando naquel recuncho, cando a súa mirada cansa e doída quedou cuberta por unha tan fina e húmida que refrescaba a súa pel porosa e térrea. Axiña a recoñeceu! Era anterga, pura e limpa. Era auténtica e sanadora coma todas as que cobrían de cando en vez aquela esquina do mundo o