Onde nacen os contos

Ilustración: Philip Kirk

Todo o mundo sabe que os contos primeiros escóitanse no colo pero, onde nacen...Onde nacen pode ser cousa de maxia ou mesmo un misterio.

Nun lugar calqueira, ben podería ser o noso, hai un ceo aberto que arroupa un souto, que abraza unha aldea, que acolle unha casa que leva da man unha horta que acariña á terra que peitea un vento...

Co vento bailan os paxaros, tamén voan, pero o que máis lles presta é bailar.
Baila o Tragabágoas, coa plumaxe da cor dos ríos e o peteiro de branco fino, e , baila o Sacarrisos, coas plumas da cor dos marmelos e o peteiro da cor dos figos. Bailan tanto e tan ben que, cando queren coller folgos, achéganse ao souto, a aldea, ás casas... Procurando algo de xantar ou de beber.

O Tragabágoas bebe das augas das fontes, esas que escoitan os falares da xente. Son augas moi sabias pois todas as palabras que oen acaban correndo nelas.

O Sacarrisos gosta de repicar as faragullas dos xantares, esas que apousan alí onde houbo lerias de sobremesa e paroladas de café con leite e biscoito.

Logo, entre os dous, comparten as viandas e xa fartos lévanlle as sobras ao Plantaplantas.
Aló, de lado da casa, na horta.
Porque as augas e as faragullas sabias non se deben botar ao lixo. Non, non. Teñen que ser aproveitadas.

O Plantaplantas, non vos sei dicir moi ben que bechiño é. Asemella unha toupiña pero tenche moi boa vista, tanta que, deseguida, escolle e ordena todas as sobras das viandas:

-Esta faragulla para a col.

-Esta pinga para darlle de beber ás berzas.

-Esta para as cebolas.

-Estoutra para as cenorias.

-E esoutra faragulla para as silveiras que medran na pedra seca, que así é como se alimenta a terra, dos abonos das palabras e das lerias.

E o Plantaplantas airea a terra, o Tragabágoas escarba nela e o Sacarrisos, o Sacarrisos non ten paciencia, así que voa de planta en planta facéndolles cóxegas mentras medran.

E cando xa van medradas e ben fermosas aparece ela. A que se ergue coa alba e mira. A que pasea no axexo  entre os regos cando xa durmen os paxaros e as toupiñas con boa vista.
E apaña, un pouco de cada para o cesto:

-Unhas follas de col, outras de berzas, unha cebola xeitosa máis unhas poucas cenorias. E por último unha présa de ricas e doces amoras mouras.

Na cociña da casa quenta para o xantar un pucheiro de rico caldo no lar e, para o postre, marmelada de amoras silvestres que enriquecen o pan.

Que tanto lle sabe o caldo!
Que tanto lle adozan as froitas o seu padal!

E xa farta senta a escribir nun recuncho da sala. Alí onde entra un raiño de sol e ás veces a frescura do orballo, que, esquecinvos dicir, moito lles gusta tamén ás plantas.

E escribe, e escribe, e relata...

Que así é como se alimentan os contos. Co abono das lerias e das palabras...

Nun lugar calqueira, baixo un ceo aberto que arroupa un souto que abraza unha aldea que acolle unha casa que leva da man unha horta que acariña a terra.

E os contos...ben poderían ser cousa de maxia ou mesmo un misterio que peitea o vento.