Armonía do silencio

Ilustración: Florian Nicolle

Tantos xeitos de ser.

Pechar as bocas,
deixar de asubiar o vento,
apousar o ronco bater as augas,
de xeito consciente ou inconsciente,
ficar in albis.

Sería?

Falarían outras,
asubiarían os paxaros,
marmurarían as ondas,
viría a noite cos soños indómitos...

Permanente ruído e,
nel,
o son que agarda ser o noso silencio escollido.

Atopalo:

Raer nas pedras e nas raigañas,
descostrar os seus berros perdidos.

Sons flotantes á deriva nas cordas nodulantes da brisa que afoga nos mares das desidias.

Afinar o ouvido.

Pulir os matices sonoros e deixalos vibrar ao aire,
ceibes e claros,
nunha escolla propia das voces silentes.

Deixar de ser consecuencia
e construírmonos,
coas armonías que agocha
o permanente ruído.

Sendo,
gardiáns do silencio do tempo,
non valemos o que calamos.