As pedras do revés
Tiña por costume brincar nas pozas de auga que enchían as fochancas do camiño vello da mina. Enormes pozas de auga cristalina que co impacto dos seus pés nelas volvíanse paseniñamente traslucidas ao se disolver o pó de caolín que apousaban no fondo. Outras, convertía o traxecto nunha especie de reto atlético sorteando éstas, brincando nestoutras...
Xa chegando ao punto onde o camiño ía da man do río apoiábase no pau de tarai que apañara e cruzaba o seu curso xusto onde os xuncos e as espadanas lle facían escolta e o terreo se volvera corregoso e afamado, nunha loita ancestral entre a forza natural do fango e a temeridade infantil. Con máis ou menos cicatrices barroñentas, sempre saía victorioso do seu enfrontamento co río e, aínda coas pernas adormecidas polo esforzo, retomaba o itinerario de volta atravesando o antigo emprazamento da fábrica de caolín.
O mesmo pau de tarai servíalle agora de fouciño, e apartando silvas e matoxos, descubría de cada vez o seu tesouro escondido. As piscinas de lavado do mineral adormecían ocultas entre a vexetación dominante, preñadas de auga de chuvia e deitadas en perfecta simetría, eran agora o útero natural de milleiros de anfibios e zona de esparcemento para os insectos zapateiros. Gostaba de camiñar en equilibrio sobre os muretes divisorios das enormes cubetas e parábase naquela que aínda albergaba o esquelete enferruxado dunha vagoneta maxinándoa aínda sobre os raís. Enchendo o aire calmo e silencioso daquel espazo cos ilusorios sons e voces dun tempo ido co seu pau picaba na auga, onde concéntricas ondas desfacían o seu espello.
A montaña de caolín era o seguinte reto, o antigo depósito de refugallo do mineral semellaba unha maxestuosa nave oculta baixo unha colonia de centos de árbores que a abordaran. Entre elas, e co traballo da súa rutina, un sendeiro blanquecino levábao a un dos costados con máis pendente. Alí, canso e enchido, deixaba pousar o seu corpo e dun chimpo emprendía a saída vertixinosa e veloz da súa aventura.
Retornaba á casa non sen antes agatuñar no pretil que protexía a vila dos embates mareiros para se sentir gaivota en cada brinco. Á altura da Casa de Xoaquín Iglesias gostaba de abaixar e botar a correr deixando que a palma da man dereita quedara en contacto coa lixada pedra.Nunha fricción constante sentía a calor medrar na pel e a sensación inexplicable de ser parte indivisible daquel recuncho do mundo, nunha simbiose máxica do Eu coa contorna.
No Muelle Vello acadaba a meta, xusto onde noutra expléndida fochanca a chuvia fixera a súa casa e cravaba a sua mirada na imaxe que debuxaban as augas: as nubes voaban nela coma querendo atrapalas de novo, a igrexa, o atrio..
-" Que fas Andrés? Pasmas?" -Dixéralle unha voz ás súas costas.
-"Non pasmo, non, que ando a ver as pedras do revés"
E desfacéndose do ensoño retomaba o camiño "dereito" que o levaba á casa. Un camiño sen retorno... Pero mañán, mañán aínda habería fochancas!
* Adicado a todas as nenas e nenos que medraron en Laxe coas manchas de caolín na roupa e as ansias de ver o revés das cousas.
Xa chegando ao punto onde o camiño ía da man do río apoiábase no pau de tarai que apañara e cruzaba o seu curso xusto onde os xuncos e as espadanas lle facían escolta e o terreo se volvera corregoso e afamado, nunha loita ancestral entre a forza natural do fango e a temeridade infantil. Con máis ou menos cicatrices barroñentas, sempre saía victorioso do seu enfrontamento co río e, aínda coas pernas adormecidas polo esforzo, retomaba o itinerario de volta atravesando o antigo emprazamento da fábrica de caolín.
O mesmo pau de tarai servíalle agora de fouciño, e apartando silvas e matoxos, descubría de cada vez o seu tesouro escondido. As piscinas de lavado do mineral adormecían ocultas entre a vexetación dominante, preñadas de auga de chuvia e deitadas en perfecta simetría, eran agora o útero natural de milleiros de anfibios e zona de esparcemento para os insectos zapateiros. Gostaba de camiñar en equilibrio sobre os muretes divisorios das enormes cubetas e parábase naquela que aínda albergaba o esquelete enferruxado dunha vagoneta maxinándoa aínda sobre os raís. Enchendo o aire calmo e silencioso daquel espazo cos ilusorios sons e voces dun tempo ido co seu pau picaba na auga, onde concéntricas ondas desfacían o seu espello.
A montaña de caolín era o seguinte reto, o antigo depósito de refugallo do mineral semellaba unha maxestuosa nave oculta baixo unha colonia de centos de árbores que a abordaran. Entre elas, e co traballo da súa rutina, un sendeiro blanquecino levábao a un dos costados con máis pendente. Alí, canso e enchido, deixaba pousar o seu corpo e dun chimpo emprendía a saída vertixinosa e veloz da súa aventura.
Retornaba á casa non sen antes agatuñar no pretil que protexía a vila dos embates mareiros para se sentir gaivota en cada brinco. Á altura da Casa de Xoaquín Iglesias gostaba de abaixar e botar a correr deixando que a palma da man dereita quedara en contacto coa lixada pedra.Nunha fricción constante sentía a calor medrar na pel e a sensación inexplicable de ser parte indivisible daquel recuncho do mundo, nunha simbiose máxica do Eu coa contorna.
No Muelle Vello acadaba a meta, xusto onde noutra expléndida fochanca a chuvia fixera a súa casa e cravaba a sua mirada na imaxe que debuxaban as augas: as nubes voaban nela coma querendo atrapalas de novo, a igrexa, o atrio..
-" Que fas Andrés? Pasmas?" -Dixéralle unha voz ás súas costas.
-"Non pasmo, non, que ando a ver as pedras do revés"
- "Ti sempre coas túas bulinas"
E desfacéndose do ensoño retomaba o camiño "dereito" que o levaba á casa. Un camiño sen retorno... Pero mañán, mañán aínda habería fochancas!
* Adicado a todas as nenas e nenos que medraron en Laxe coas manchas de caolín na roupa e as ansias de ver o revés das cousas.
Comentarios
Publicar un comentario